Αυτός που φτύνει κι αυτός που γλύφει

Ποιος είναι πιο σιχαμένος;

Ο φαλακρός υπουργός που καταγγέλει "απεργίες-μαϊμούδες" για να πυροδοτήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό, ή αυτός που χάφτει ότι του ρίχνουν από πάνω;
Αυτός που κάνει τις βρωμιές ή αυτός που τις καταναλώνει;

Αφού έλιωσε το γλυφιτζούρι της "ανάπτυξης" και ξέμεινε η κυβερνώσα αγέλη από γλυφιτζούρια, βαφτίζει τώρα τις ψωριασμένες της πληγές "νομιμότητα" και τις περιφέρει για γλύψιμο.
Ποιος είναι πιο σιχαμένος; Το ψωριάρικο κακό σκυλί ή αυτός που το γλύφει;

Το κακό σκυλί μπορεί και νά'ναι αθώο. Είναι στη φύση του να γαβγίζει και να δαγκώνει. Είναι στη φύση του νά 'ναι πιστό μόνο στο αφεντικό που του κλήρωσε. Δεν είναι αμάρτημα νά 'σαι πιστό σκυλί. Αντίθετα, σε κάνει απαραίτητο.
Αλλά κι αυτός που το γλύφει αθώος είναι. Το πιπίλισμα είναι εθιστικό, πιο πολύ κι απ' το τσιγάρο. Άσε που και στο ίδιο το τσιγάρο, το πιπίλισμα είναι ο πραγματικός εθισμός. Κι είναι κάποιοι τόσο εθισμένοι που δε διστάζουν να πιπιλίσουν οτιδήποτε. Αρκεί νά χουν κάτι να πιπιλάνε. Ε, δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον εξαρτημένο. Να, κι εγώ τώρα που γράφω, όλο και κάτι βρίσκω και πιπιλάω. Μια μασώ τα νύχια μου, μια δαγκώνω το καλαμάκι. Θα προτιμούσα να πιπιλάω τον άγγελο της Asia ή έστω ένα τσιγάρο. Κι όταν δεν πιπιλάς αυτό που θες, γίνεσαι γκρινιάρης.

Αθώος κι αυτός που φτύνει, αθώος κι αυτός που γλύφει. Αθώοι εκ φύσεως. Και οι απεργίες "παράνομες" και "καταχρηστικές".