Απαγορεύεται η είσοδος σε αγνώστους

Μία πολυαγαπημένη μου συνήθεια είναι η ανάγνωση απαγορευτικών προειδοποιήσεων σε εισόδους πολυκατοικιών. Το τι μπορεί κανείς να διαβάσει σ'αυτές δεν περιγράφεται. Είναι όμως απολύτως ενδεικτικό του βαθμού που η ανασφάλεια σε συνδυασμό με τον κοινωνικό αυτοματισμό έχει επηρεάσει τη στάση του καθενός προς τους γύρω του. Ομολογουμένως βέβαια οι καιροί έχουν αλλάξει από τότε που κοιμόμασταν με πόρτες ξεκλείδωτες και ανοιχτά παράθυρα, ή παίζαμε ολημερίς χωρίς να δίνουμε αναφορά για το που και το πως. Ακόμα και τότε πάντως υπήρχε η στρίγκλα που όταν έπεφτε η μπάλα στην αυλή της την έσκαγε, ή ο φοβερός μπάρμπας που σ'έπαιρνε στο κυνήγι αν φώναζες κάτω απ' το παραθύρι του. Χώστους τώρα αυτούς σε διαμέρισμα, πρόσθεσε μερικές πρέζες ανασφάλειας, δώστους και τη διαχείριση της πολυκατοικίας και η "προειδοποίηση" είναι έτοιμη.

Υπάρχουν βέβαια ποικίλες διαβαθμίσεις, ανάλογα με τον οίστρο κάθε συντάκτη. Είναι μεγάλη μου αμέλεια που δεν έχω φωτογραφήσει καταπληκτικές "προειδοποιήσεις", μνημεία της "πατροπαράδοτης ελληνικής φιλοξενίας". Περπατώντας πάντως πρόσφατα στο κέντρο τράβηξα τα παρακάτω δείγματα, σε γειτονικές μάλιστα πολυκατοικίες.

Από τη μέσα μεριά αχνοφαίνεται (ανάποδα) η προτροπή προς ενοίκους: "ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΑΝΟΙΓΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ".
Στην "προειδοποίηση" αυτή συναντάται η ελληνική φιλοξενία με τη δωρικότητα του πνεύματος. Ο συντάκτης είναι φειδωλός στις διατυπώσεις, τόσο που μοιραία δημιουργούνται κάποια ερωτήματα. Όπως π.χ., πως ορίζονται οι "άγνωστοι";
Στο παιδί με την πίτσα επιτρέπεται η είσοδος ή πρέπει πρώτα να πιει τσίπουρα με τους ενοίκους για να γνωριστούν; Ποια είναι η τύχη του καινούργιου βοηθού συντηρητή του ασανσέρ; Συμμετέχουν οι ένοικοι της πολυκατοικίας στις απογραφές πληθυσμού; Ο άγνωστος που συνοδεύει γνωστό θεωρείται γνωστός ή άγνωστος; Οι γνωστοί-άγνωστοι μπαίνουν για δεν μπαίνουν;

Ένα τετράγωνο πιο πέρα ενθουσιάστηκα με αυτό:

Ο γείτονας δεν φείδεται λόγων όπως ο προηγούμενος. Διαβαθμίζει την απαγόρευση στο επίπεδο "αυστηρά" και προσδιορίζει αυτούς στους οποίους απαγορεύει την είσοδο. Και για να είναι ξεκάθαρος απέναντί τους αναφέρει και τα αμυντικά του μέσα. Αν ήμουν δικηγόρος θα μετέφερα την έδρα μου στην πολυκατοικία αυτή και θα έστηνα καραούλι στο θυρωρείο. Όποιον θά 'βλεπα να χτυπά το κουδούνι θα του άνοιγα, θα τον υποδεχόμουν ευγενικά, θα τον ρωτούσα αν έχει σχέση με κάποιον ένοικο, κι όποιον έρμο τον τσάκωνα ασυσχέτιστο θα του τραβούσα μήνυση με τις ευλογίες της πολυκατοικίας. Θα χεζόμουν στο τάλιρο. Αν πάλι ήμουν μπάτσος και με καλούσαν να συλλάβω τους πλασιέ και τους διανομείς θα αυτοκτονούσα (μόνο και μόνο γιατί θά' μουν μπάτσος, άσχετο με την υπόθεση).

Μια πολύ ωραία ιδέα πάντως για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις, ποιος είναι γνωστός, ποιος άγνωστος, ποιος έχει σχέση και ποιος δεν έχει, μπορεί να δώσει μια προειδοποίηση σαν την παρακάτω:

Κοινώς, όποιος παραπλησιάσει πυροβολείται.

(ε.α.)