ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ 1930-2012

      Ήταν 1985,καταμεσής στο τέλμα της πασοκικής δεκαετίας του '80, ακούγεται ήδη η λέξη  "περεστρόικα", είμαι ένας φοιτητής που έχει δει  τα πολλαπλά πρόσωπα της  "αριστεράς"  όταν βγαίνει το πρώτο βιβλίο του Χ.Μίσσιου "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς...". Κανείς δεν τον ήξερε από τους νεότερους και οι παλιότεροι δεν πίστευαν ό,τι θα μπορούσε να γίνει συγγραφέας αφού ούτε ακαδημαϊκούς τίτλους διέθετε-ένα δημοτικό δεν είχε τελειώσει-και μέχρι τότε τη μισή του ζωή την είχε περάσει σε φυλακές,εξορίες και ποικίλες διώξεις.

Το βιβλίο κάνει αίσθηση.Ο πρωτογενής και απελέκητος λόγος της μαρτυρίας του παρομοιάζεται με αυτόν του Μακρυγιάννη.

Ακολουθεί πληθώρα διθυραμβικών κριτικών και άρθρων καθώς και πολεμικές στα όρια του λίβελου,που δημιουργούν εντάσεις αλλά και εμπορική επιτυχία του βιβλίου,έτσι του δίνει την δυνατότητα να συνεχίσει με τα υπόλοιπα βιβλία.

Η διαδρομή του θα μπορούσαμε  να τη συνοψίσουμε σαν τον αγώνα του ανθρώπου μέσα στη θύελλα της εποχής του να κατακτήσει τα δύο ύψιστα: EΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει τον βαθύτατο ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ ΤΟΥ.

Σήμερα 20/11/2012 ο Χρόνης έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο,έχοντας καταφέρει τους ανωτέρω στόχους.

Ας τον τιμήσουμε παραθέτοντας μερικά δικά του λόγια.

• "Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι, δε σε ξέχασα. Πώς να ξεχάσω, μωρέ, μόνο εσύ μου απόμεινες…"
• ''..Ήθελαν ντε και καλά κάπου ν'ασκούν εξουσία....."
• "Τέλος με κλείνουν στο κελί,έστρωσα,ξάπλωσα.Μόλις με παίρνει ο ύπνος,τινάχτηκα πάνω. Άκουγα τις φωνές των μελλοθανάτων συντρόφων μου-γειά σας αδέλφια,πεθαίνουμε για έναν καλύτερο κόσμο-.Λες κι οι φωνές είχανε μείνει τόσα χρόνια κλεισμένες μέσα στο κελί και περίμεναν για να με ξαναχαιρετήσουν..."
• "..από επαναστάτες μετατρεπόμασταν μέσα από το σύμπλεγμα πειθαρχία-κόμμα σε ιδιόμορφα θρησκευόμενα άτομα.."

• "Η κοινωνία, βεβαίως, μεταβάλλεται – και μέσα στην κρίση η σπίθα που λέγαμε μπορεί να γίνει φλόγα, ανεβάζοντας το λαό στο επίπεδο της ιστορικής του συνείδησης. Έτσι, ναι, ίσως υπάρξει ελπίδα. Από πεφωτισμένους ηγέτες και σωτήρες χορτάσαμε!"

• "Δεν ξέρω τι σημαίνει πια Αριστερά. Οι ταμπέλες; Τα λάβαρα; Η Αριστερά που γνώρισα πάλευε με τον πολιτισμό και, όταν χρειάστηκε, με το τουφέκι. Πάλευε, έστω, με τα λάθη της. Σήμερα, όμως...."

• Είπατε κάποτε «ευτυχώς που δεν νικήσαμε», αναφερόμενος στον Εμφύλιο.

"Ναι, γιατί αλλιώς θα ήμασταν πολλές δεκαετίες πίσω – και όσοι σκεφτόμαστε διαφορετικά θα βλέπαμε τα ραδίκια ανάποδα! Θυμάμαι τους καθοδηγητές… καθίκια σκέτα."

• «Ο έρωτας είναι το πιο προσωπικό καταφύγιο του ανθρώπου, η πιο απελευθερωτική του διαδικασία» έχετε πει. Θα μας έσωζε, πιστεύετε, ο έρωτας;

"Στα χρόνια της χολέρας πού να τον βρεις τον έρωτα! Σεξ βρίσκεις άφθονο, πορνό επίσης, έρωτα όμως... Ο άνθρωπος γίνεται μονοσήμαντος, αποσυναισθηματοποιείται, αποξηραίνεται εσωτερικά από το άγχος μιας βάρβαρης, ανήθικης πραγματικότητας. Το σύστημα καθαγιάζει τη βία και τον πόλεμο και ενοχοποιεί τον έρωτα, τη φωτιά της ζωής… . Είναι, βλέπεις, αντιπαραγωγικός και δυνάμει ανατρεπτικός. Η σεξουαλική απελευθέρωση κατάντησε ένα καταναλωτικό αλισβερίσι, το σεξ έγινε εμπόρευμα, όπως και η αμφισβήτηση .....Ούτε χαλιόμουνα ποτέ με το πώς τη βρίσκει ο καθένας, ο έρωτας είναι παντού και πάντα ίδιος. Ο ερωτευμένος ανθίζει, μεταβάλλεται, ο έρωτας είναι πολιτισμός και προϋπόθεση ελευθερίας, θέλει όμως χώρο σε μυαλό και ψυχή για να υπάρξει."

• "Μα έχουμε ξεπεράσει ήδη τον Όργουελ. Ο Χάξλεϊ ακούγεται πιο προχωρημένος, γιατί στη δική του δυστοπία τα βιβλία δεν καίγονται – απλώς δεν ενδιαφέρουν πια τους ανθρώπους."

• "Δίνω πλέον την ύστατη μάχη μου. Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, όμως δεν θα επιτρέψω ούτε σ’ αυτό να με αλλάξει."

Μικρό Βιογραφικό

Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά.

Αυτή την περίοδο, η οικογένειά του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη και ο Μίσσιος δουλεύει μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι. Το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτερη τάξη του δημοτικού.

Από τα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στους αντάρτες.

Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και οργανώνεται στον Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων.

Το 1947 συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο.

Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σ’ένα τυχαίο γεγονός.

Έκτοτε, μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία του Παπαδόπουλου) περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες, ως πολιτικός κρατούμενος (Μακρονήσι, Άι- Στράτης, Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, κ.ά.)

Εκεί μαθαίνει ανάγνωση και γραφή.

Ένα “διάλειμμα” ελευθερίας, μεταξύ 1962 και 1967, τον βρίσκει στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ, μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη και, στη συνέχεια, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΜ.