Να σου κάτσουν βόλι στο στομάχι μωρή*

Είδα ένα βιντεοαπόσπασμα πρωϊνάδικου που κυκλοφόρησε ευρέως, στο οποίο καλεσμένος ξεστόμισε τη λέξη "απεργία" βραχυκυκλώνοντας τις τηλεφακλάνες του πλατώ. Επ' αυτού και άλλων μού'ρθε να γράψω μερικούς αφορισμούς:
Οι εκπομπές πρωϊνού πορνό απευθύνονται σε καταναλωτές οι οποίοι θεωρώ πως εντάσσονται συλλήβδην στην κατηγορία "χαμένη υπόθεση".
Ας υποθέσουμε πως μια ωραία πρωΐα ένας απηυδισμένος απεργός / άνεργος / πεινασμένος καβαλούσε έναν οδοστρωτήρα και ισοπέδωνε τα στούντιο των πρωϊνάδικων μαζί με τον έμψυχο (λέμε τώρα) διάκοσμο (ξαναλέμε τώρα) που φύεται εκεί. Ποια θα ήταν άραγε η αντίδραση των καταναλωτών τηλεσαβούρας;
α. Θα γύριζαν στην ΕΤ1 για να παρακολουθήσουν Μονόγραμμα;
β. Θα έκλειναν την τηλεόραση για να περπατήσουν στη λιακάδα;
γ. Θα επωφελούνταν της ευκαιρίας για να επισκεφτούν τους απεργούς της χαλυβουργίας;
δ. Ή μήπως θα έτρεχαν στο περίπτερο ν'αγοράσουν την εφημερίδα Καπουτσίνο βρίζοντας μέχρι έκτης γενιάς το σόι του παράλογου δράστη;
Το ερώτημα είναι κάλπικο και υποβολιμαίο. Εξάλλου εκτός από την Καπουτσίνο υπάρχει και το Τρίτο Ψέμα, το Παρντόν και άλλα έντυπα πρωϊνάδικα. Όταν τελειώσει η πρέζα του εξαρτημένου δεν τρέχει καρφί στο κέντρο απεξάρτησης, πάει στην πιάτσα να πάρει άλλη. Κι αν δε βρει απ' τη δικιά του παίρνει άλλη μάρκα.

Κι εδώ γεννώνται τα κρίσιμα ερωτήματα. Η επίθεση με πυρηνική βόμβα ή έστω οδοστρωτήρα στα τηλεοπτικά στούντιο είναι επαναστατική πράξη ή χαμένος κόπος; Έχει νόημα να μιλά κανείς για προσπάθεια ευαισθητοποίησης των αδιάφορων ή πρέπει να τους θεωρούμε ως ντε φάκτο αντιπάλους;

Όταν προλεταριοποιήθηκαν βιαίως οι αγροτικοί πληθυσμοί, στο έμπα του 19ου αιώνα, προέκυψε ως "υποπροϊόν" το λούμπεν προλεταριάτο. Στη μαρξιστική του προσέγγιση το λούμπεν προλεταριάτο αποτελούνταν από πάμφτωχα, εξαθλιωμένα, ημιπρολεταριοποιημένα στρώματα, τα οποία ακριβώς λόγω των συνθηκών διαβίωσής τους και της έλλειψης σταθερού πυρήνα κατοικίας δεν είχαν τη δυνατότητα και τη θέληση να οργανωθούν με την υπόλοιπη εργατική τάξη. Αναγκάζονταν δε να καταφεύγουν σε ευκαιριακές, νόμιμες ή παράνομες δραστηριότητες για να επιζήσουν. Βρέθηκαν έτσι μοιραία απέναντι στις προσπάθειες οργάνωσης και ταξικής συνειδητοποίησης του προλεταριάτου, αλλά χρησιμοποιήθηκαν κιόλας στην κατεύθυνση αυτή από την τότε αστική τάξη.
Σήμερα οι συνθήκες είναι διαφορετικές, οι σύγχρονοι λούμπεν δεν φορούν κουρέλια. Οι σύγχρονοι λούμπεν δεν προέκυψαν από βίαιες κοινωνικές διεργασίες αλλά από διαδικασίες δημοπράτησης της ταξικής τους συνείδησης με αντίτιμο χάντρες, καθρεφτάκια και πληθώρα τηλεοπτικής πρέζας. Γι αυτό ακριβώς αποτελούν πολύ ισχυρότερα βαρίδια για τη σύγχρονη εργατική τάξη. Γι αυτό είναι περιττή η κολακεία τους και η επίκληση της λαϊκότητάς τους και απαραίτητη η συνειδητοποίηση του αδιάβατου μεταξύ της δικής τους όχθης και της όχθης όσων δεν εκποίησαν οριστικά την ταξική τους συνείδηση.

Ούτε το σκυλολόι του Καρατζαφέρη, ούτε οι καταναλωτές τηλεσαβούρας είναι λαός, διότι απλά δεν θέλουν να είναι.

(* Με αφορμή μια καθώς πρέπει κυράτσα που επιχειρηματολογούσε με αγανακτισμένο ύφος στο σουβλατζή για την ανάγκη βιαιότερης στάσης των μπάτσων και απαγόρευσης των διαδηλώσεων στο κέντρο)