Το άδοξο τέλος του κομπάρσου

Είναι στην ανθρώπινη φύση η αισιοδοξία, δεν εξηγείται διαφορετικά. Ίσως πάλι νά'ναι ελληνικό το γονίδιό της, να τό'χει τυπώσει στην αλυσσίδα του ντιενέϊ μας το ήπιο και φωτερό κλίμα της χώρας μας. Όπως και νά'χει πάντως κανείς δε μου βγάζει απ'το νου πως είμαστε ο πιο αισιόδοξος λαός της υφηλίου. Η αλήθεια βέβαια είναι πως ενίοτε τα σύνορα αισιοδοξίας και ανοησίας είναι ιδιαιτέρως δυσδιάκριτα. Εντάξει, οι κατά καιρούς δημοσκοπήσεις δίνουν την εικόνα μιας απαισιόδοξης αντιμετώπισης του μέλλοντος, όλοι δηλώνουμε πως τα πράγματα είναι δύσκολα, το μέλλον σκοτεινό, οι καιροί χαλεποί κι άλλα τέτοια δυσοίωνα. Κι όμως, η απόλυτη παθητικότητα μπροστά στην δηλούμενη βεβαιότητα του επελαύνοντος κατακλυσμού συμφορών δεν μπορεί να δικαιολογηθεί παρά μόνο αν η βεβαιότητα αυτή είναι σχηματική. Υπάρχει ίσως κι άλλη διάσταση, αυτή που περιγράφεται από τη φράση "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία".
Μετά από το Σαββατοκύριακο που παρακολουθήσαμε την παράσταση "Ο Μπαρμπαγιώργος προγκάει το ΔΝΤ" ξημέρωσε η Δευτέρα του χατζηαβατορεαλισμού. 70 δις ευρώ δεσμεύτηκε να εξασφαλίσει η κυβέρνηση μέσα από περικοπή δαπανών, νέους φόρους και γενικό ξεπούλημα. Μέχρι το 2015. Το πούθε μπορούν να βρεθούν τα 70 δις μοιάζει δυσεπίλυτο δημοσιονομικό ζήτημα, κι όμως, δε χρειάζεται να διαβάσει κανείς τα σεντόνια των "αναλυτών". Την ίδια στιγμή πληροφορούμαστε ότι επίκειται ένας ακόμα εργασιακός νόμος ο οποίος -οποία έκπληξις!- θα σαρώσει περαιτέρω τα εργασιακά δικαιώματα. Η εργασία απέχει πια ελάχιστα απ' το να μείνει θεσμικά απολύτως απροστάτευτη. Γαμώτο, όλα μοιάζουν τόσο κλισέ! Σα χολυγουντιανή μπι-μούβι γίναμε, όλα είναι τόσο προβλέψιμα. Πριν ακόμα ξεκινήσει η ταινία ο θεατής γνωρίζει ποιος θα πεθάνει και ποιος θα γλυτώσει. Ο πρωταγωνιστής είναι κούκλος και μάστορας στις ατάκες, η πρωταγωνίστρια βυζαρού, ο κακός άσχημος και μικροτσούτσουνος. Οι περί τον πρωταγωνιστή κομπάρσοι, οι απαραίτητοι μαλάκες, ψοφάνε με τρόπο απολαυστικά βασανιστικό, ο ίδιος όμως στο τέλος κουτουπώνει το γκομενάκι και εξοντώνει τον κακό. Είναι γεγονός πως όταν παρακολουθείς την ταινία μοιραία ταυτίζεσαι με τον πρωταγωνιστή. Σ'αυτήν εδώ όμως δεν είμαστε θεατές. Είμαστε αυτοί που θα μας φάει η μαρμάγκα, αργά ή γρήγορα. Αυτοί τουλάχιστον που έχουμε και κατέχουμε μόνο την προσωπική μας εργασία.
Καλή η αισιοδοξία, καλή η ελπίδα αλλά το σενάριο έχει γραφτεί κι η διανομή των ρόλων έχει ολοκληρωθεί απ΄την παραγωγή. Δεν υπάρχει καμια απολύτως ελπίδα ν'αλλάξει μόνο του κάτι, η βυζαρού είναι αλλουνού τρόπαιο. Σα δε θες να πας αδιάβαστος πρέπει να σταματήσεις να εθελοτυφλείς και να ελπίζεις πως θά'ρθει εγκαίρως το ιππικό να σε σώσει. Αφού είσαι ο ινδιάνος ρε μαλάκα!