Συζητώντας για το μεταπεργιακό κλίμα

Υπάρχει σήμερα διάχυτη στα μπλογκ μια ενθουσιώδης αποτίμηση της χτεσινής απεργιακής κινητοποίησης και πορείας με την οποία δεν συμφωνώ απόλυτα. Διαβάζω εκτιμήσεις περί 150 έως 200 χιλιάδες διαδηλωτών τις οποίες θεωρώ υπεραισιόδοξες. Ο κόσμος ήταν πολύς αλλά νομίζω ότι ο πήχυς των απαιτήσεων θα έπρεπε να έχει ανέβει πολύ ψηλότερα. Τόσο από το προηγούμενο της τεράστιας διαδήλωσης του Μαίου όσο, περισσότερο, από την αγρίως κλιμακούμενη αντεργατική κυβερνητική πολιτική. Απεργία βέβαια δεν είναι μόνο η πορεία, η απεργία δεν εξαντλείται στο "επικοινωνιακό" κομμάτι αλλά πρωτίστως στην μάχη που δίνεται στους χώρους εργασίας, τους ιδιωτικούς κυρίως, ώστε αυτοί να παραμείνουν κλειστοί και το προσωπικό να απεργήσει. Πόσο μάλλον που οι καιροί είναι δύσκολοι και ο ιδιωτικός υπάλληλος ή ο εργάτης, καλώς ή κακώς, αποφεύγει τα ρίσκα. Σ'αυτή την κατεύθυνση είναι χρήσιμες οι παραστάσεις απεργιακών επιτροπών του ΠΑΜΕ στους χώρους δουλειάς και οι όποιες διαμαρτυρίες υπερασπιστών της ελευθερίας στην απεργοσπασία μπορούν κατατεθούν ως παραδείγματα εθελοδουλείας στη συζήτηση περί έννοιας της ελευθερίας. Γι'αυτό το λόγο θεωρώ ότι οι πρόσφατες πολυήμερες απεργίες των ναυτεργατών με την ενεργητική στήριξη του ΠΑΜΕ είχαν μεγαλύτερη σημασία για το κίνημα απ' ότι μια γενική μονοήμερη απεργία με την ευλογία της κυβερνητικής πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ.
Δεν ξέρω πως εξελίχτηκε η χτεσινή απεργία στις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, τουλάχιστον αυτές που διαθέτουν πρωτοβάθμια σωματεία, υποθέτω όμως πως στο λεκανοπέδιο εργάζονται πολλοί μισθωτοί του ευρύτερου δημοσίου και πως στις δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις η απεργία θα πήγε καλά· αν οι μισοί από αυτούς κατέβαιναν στους δρόμους η Αθήνα θα βούλιαζε.
Τι κρατά τον κόσμο από την μαζική κάθοδο στους δρόμους; Η αδιαφορία είναι το ένα.
Οι συγκεντρώσεις ήταν παραδοσιακά δύο. Μια του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, μια των πρωτοβάθμιων σωματείων και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στο Μουσείο και μια της ΓΣΕΕ στο Πεδίο του Άρεως. Όχι 1+1+1 δεν κάνει 3, αφού η συγκέντρωση της ΓΣΕΕ δεν λογίζεται ούτε καν σαν συνάντηση για κουμκάν, εξάλλου, αν δεν κάνω λάθος, ο Παναγόπουλος ήταν κρυμμένος γιατί γνωρίζει πως όσο είναι στόχος οι πολιτικάντηδες του κυβερνητικού φάσματος άλλο τόσο και περισσότερο είναι ο ίδιος. Η ΓΣΕΕ φρόντισε να απορρίψει πρόταση του ΠΑΜΕ για οργάνωση 48ωρης απεργίας με έναρξη την Τρίτη και ως τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο (άρα αρμόδιο για την προκήρυξη πανεργατικών απεργιών) περιόρισε την απεργία στα μεθεόρτια της ψήφισης του νομοσχεδίου. Πάλι καλά δηλαδή που δεν την οργάνωσε στο εννιαήμερο ώστε να έχει επίσημο χαρακτήρα μνημοσύνου των εργατικών κατακτήσεων. Όλα αυτά συντελούν στο να γίνεται μια σχεδόν εθιμοτυπική απεργία και πορεία που ελάχιστα μπορεί να θίξει την κυβερνητική αταραξία. Όμως ο ρόλος της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ είναι πασίγνωστος πια και παρ'όλα αυτά παραμένει πλειοψηφία. Το ΠΑΜΕ αντιμετωπίζει το ζήτημα της σύγκρουσης με τις κυβερνητικές επιλογές μέσα από το ευρύτερο πρίσμα της κατάκτησης της λαϊκής εξουσίας. Το θέμα όμως είναι ότι η κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας δεν φαίνεται στον συννεφιασμένο ορίζοντα κι αυτή η τακτική έχει μεν πλεονεκτήματα αλλά στερεί από επικοινωνιακά κέρδη που δεν γνωρίζω πόσο πρόσκαιρα θα μπορούσε να είναι. Αναφέρομαι τόσο στις συνεργασίες στο επίπεδο των κινημάτων όσο και σε επιμέρους επιλογές που έχουν ίσως μικρή σημασία σε επίπεδο ουσίας αλλά ισχυρή σε επίπεδο σημειολογίας. Τη στιγμή που το καθεστώς σε βομβαρδίζει με το βαρύ επικοινωνιακό πυροβολικό δεν γίνεται να μην χρησιμοποιείς επικοινωνιακά αντίμετρα, έστω κι αν αυτά δεν έχουν να κάνουν με τις κεντρικές στρατηγικές σου επιλογές. Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πέσει αύριο και σίγουρα όχι από μια διαδήλωση των 50-60 ή έστω 100 χιλιάδων. Εν τω μεταξύ θα γκρεμίζει τις εργατικές κατακτήσεις αφού κύριος στόχος της δεν είναι η μείωση του ελλείματος και οι λοιπές δικαιολογίες του κώλου αλλά η μείωση του εργατικού κόστους προς όφελος της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Καλή η περιφρούρηση των απεργιών και η ενεργητική συμπαράσταση των απεργών αλλά πιστεύω ότι ήρθε η ώρα της κλιμάκωσης της σύγκρουσης με το καθεστώς. Γιατί να περνά μια περαστική πορεία του ΠΑΜΕ από το Σύνταγμα και κατόπιν να διαλύεται κι όχι να περικυκλώνει ας πούμε το Υπουργείο Οικονομικών επ' αορίστω; Τι διάολο, η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ είναι υποδειγματική, να μπουκάρουν τίποτα εγκάθετοι ή μη κουκουλοφόροι αποκλείεται, γιατί να μην προκληθεί το καθεστώς, να καταλάβει ότι υπάρχουν και όρια στην ανοχή;
Σχετικά με το ζήτημα των κουκουλοφόρων πρέπει να πω ότι είμαι τελείως μπερδεμένος. Χτες το μεσημέρι στην κάθοδο της Πανεπιστημίου βρέθηκα μέσα σ'ένα κυκεώνα ανταλλαγών μαρμάρων και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης των κουκουλοφόρων με τα ΜΑΤ. Πλήθος νεαρών κουκουλοφόρων έμπαιναν στο σώμα της πορείας και εκτόξευαν τα μάρμαρα που είχαν "συλλέξει" από τα γύρω κτίρια ενώ τα ΜΑΤ πετούσαν τις χειροβομβίδες τους πάνω στον κόσμο και ψέκαζαν όπου έβρισκαν. Παρατήρησα πάντως ακόμα και μεσήλικες ακάλυπτους ανθρώπους να σηκώνουν θραύσματα μαρμάρου και να τα πετούν στα ΜΑΤ. Δεν είναι απλό το θέμα, η οργή οπλίζει πια και τα χέρια των παππούδων! Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν όλα αυτά τα κουκουλωμένα πιτσιρίκια είναι εγκάθετοι της αστυνομίας ή αν απλά εκφράζουν μια ολοένα αυξανόμενη λαϊκή οργή.
Το μόνο θετικό από τη χτεσινή επίθεση στον Χατζηδάκη είναι ότι κανένας κυβερνητικός πολιτικάντης της τελευταίας 30ετίας δεν θα τολμά να περπατήσει στους δρόμους. Είναι πάντως δυσάρεστο το θέαμα ενός να δέχεται επίθεση από πολλούς, εδώ που τα λέμε πάντως αν στη θέση του ήταν ο Πάγκαλος, ο Παπουτσής ή κανένας μεγαλοδημοσιογράφος δεν ξέρω αν θα είχα την ίδια σπουδή περί άνισης μάχης.