Μια νεαρή φωτογράφος

Θέλοντας και μη υπάρχουν μερικά στερεότυπα που διαμορφώνουν απόψεις για διάφορα θέματα, νομίζω κανείς δεν ξεφεύγει απ' αυτό.
Ναι, πολύ γενικόλογη εισαγωγή για ένα θέμα μάλιστα που δεν προοιωνίζεται από το εισαγωγικό τσιτάτο.
Λέγοντας στερεότυπα δεν παραπέμπω μόνο σ' αυτά του στυλ "οι ξανθές είναι κοκκορόμυαλες" ή "οι μπάτσοι είναι γουρούνια". Ας χρησιμοποιήσω λοιπόν τον γενικότατο ορισμό: "πεποιθήσεις που έχουν τα άτομα και αφορούν σε μέλη άλλων ομάδων ή σε αναπαραστάσεις που αποθηκεύονται στη μνήμη από την οποία ανακαλούνται ρυθμίζοντας τη συμπεριφορά απέναντι σε αυτές τις ομάδες", όπου οι ομάδες μπορεί να είναι οποιουδήποτε πληθυσμού, οι Ανωραχουλιώτες, οι ΠΑΟΚτζήδες, οι Κονγκολέζοι, οι ασιάτες ή οι γήινοι. Έχουμε μια εικόνα για κάποια ομάδα πληθυσμού που βασίζεται τόσο σε γενικευμένες προκαταλήψεις, συνήθως άσχετες με την πραγματικότητα, όσο και σε ποικίλα, κυρίως υποσυνείδητα επιδρώντα βιώματα. Τέτοια που να είναι πραγματικά αόρατη η επιρροή τους στο σχηματισμό του στερεοτύπου.
Δε μιλώ απαραίτητα για αρνητικά στερεότυπα, μου συμβαίνει πάντως συχνά να βλέπω μια εικόνα, η ατμόσφαιρα ή άλλα στοιχεία της οποίας έχουν πάνω μου αισθητικές επιρροές που δεν ξέρω αν εντάσσονται στις προθέσεις του δημιουργού της. Ειδικά η ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι συνήθως αισθητικά ισχυρότερη της έγχρωμης, είναι καλύτερος ατμοσφαιρικός αγωγός.
Όλα αυτά με αφορμή μερικές φωτογραφίες της εικοσιτετράχρονης -και μάλλον άσημης- ρωσίδας φωτογράφου Anna Cladonia (Άννα Βόλκοβα), τις οποίες έτυχε να δω στο ενδιαφέρον φωτογραφικό site www.photosight.ru. Πολλές φωτογραφίες της (άλλες πάλι είναι μάλλον mainstream) με αναγκάζουν να σταθώ απέναντί τους, μου υποβάλλουν μια ατμόσφαιρα φορτισμένη. Κι αν αναγκάστηκα να αναφερθώ σε στερότυπα είναι γιατί ίσως η μεταφραστική μου οπτική διαθλάται στην αντίληψη του μελαγχολικού, εσωστρεφή ρώσου.

Μερικές φωτογραφίες της Anna Cladonia