Μετρό, "Κοινωνία των Πολιτών" και άλλες χαριτωμένες παπαριές

Διάβαζα σε διάφορα μπλογκς για τη διαμάχη μεταξύ σωματείου εργαζομένων στο Μετρό και ΟΑΣΑ σχετικά με την πιλοτική επέκταση του ωραρίου λειτουργίας Μετρό και ΗΣΑΠ. Διάβασα επίσης την παρέμβαση ενός μπλογκοχώρου υψηλής επισκεψιμότητας με την ετικέτα "η γενιά των 700 ευρώ", κατά της αντίδρασης του σωματείου εργαζομένων. Μπορεί να είμαι ένας φτωχός στρατολάτης των 10 επισκέψεων τη μέρα, αλλά όταν διαολίζομαι τα βάζω και με τη γενιά των 7000 ευρώ. Το σχετικό ποστ είναι κατακλυσμένο από συγκεκριμένα πολυχρησιμοποιημένα κλισέ. Σταχυολογώ και σχολιάζω:

1. Το σωματείο των εργαζομένων αντιδρά ..... αποφασίζει και διατάζει τη μη-εφαρμογή της....... επιχειρεί να επιβάλει αυταρχικά την άποψή της σε ολόκληρη την κοινωνία.

Ποιός ακριβώς πρέπει να είναι ο ρόλος ενός σωματείου αν όχι αυτός της υπεράσπισης των στοιχειωδών δικαιωμάτων των μελών του; Η χρήση αποστροφών του είδους "αποφασίζει και διατάζει" είναι εξόφθαλμα λαϊκίστικη, χρωματίζει αρνητικά και προδιαθέτει ανάλογα ενάντια σε ένα κατοχυρωμένο συνταγματικό και δημοκρατικό δικαίωμα.

2. Η Κοινωνία των Πολιτών δε μπορεί να μένει απαθής και αδρανής μπροστά σε αυτήν την πρόκληση

Ποια είναι αυτή η περιθρύλητη "Κοινωνία των Πολιτών" που η ιερότητά της απεικονίζεται με τα κεφαλαία Κ και Π; Πως μπορώ να γίνω μέλος της, να έχω κι εγώ ένα πρόσωπο στην κοινωνία;

3. Λέμε ΟΧΙ στην αντίληψη που θέλει τα δημόσια αγαθά, τις υπηρεσίες και τις υποδομές της χώρας έρμαιο στα χέρια των συνδικαλιστών.

Η δαιμονοποίηση του συνδικαλισμού δεν είναι νέο φρούτο. Καλλιεργείται συστηματικά από πολλούς εθελοντές και σε αντίθεση με τον "εθελοντισμό" δεν χαίρει καμίας εκτίμησης από τα ΜΜΕ. Ο κλισεϊκός συνδικαλιστής είναι ένας χοντρός άσχημος και βρωμύλος μουσάτος που μπήκε με μέσο στο δημόσιο, κοπροσκυλιάζει όλη μέρα, ταλαιπωρεί τον άτυχο Πολίτη, θέλει να αυγατίσει τα "κεκτημένα" του και φυσικά τον "πληρώνουμε όλοι μας". Αντίθετα το μέλος της Κοινωνίας των Πολιτών είναι νέος, όμορφος, φτύνει στα μούτρα τους εμπόρους θέσεων στο δημόσιο, δουλεύει σαν το σκύλο, είναι κοινωνός του εθελοντισμού, περνά τις γριούλες απέναντι και δεν χρωστά σε κανένα.

4. *ΔΙΕΥΚΡΙΝIΣΗ
Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ, ΚΑΤΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΑΒΒΑΤΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΗ ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Το κερασάκι της τούρτας φαίνεται- ή παριστάνει - οτι αγνοεί τις διατάξεις του ισχύοντος εργατικού νόμου 3385/2005 σχετικά και το καθεστώς υπερωριών και κυρίως "διευθέτησης του χρόνου εργασίας". Δεν είναι πάντως καθόλου δύσκολο να τις βρει κανείς.

Όλη αυτή η φιλολογία δεν είναι ούτε αθώα ούτε αυθόρμητη. Στόχος είναι πάντα η διαίρεση των εργαζομένων. Στα ίδια πλαίσια κατά καιρούς ακούμε για "βολεμένους" και "ρετιρέ" και την απαίτηση της κοινωνίας για κατάργηση των προνομίων και την εξομοίωση όλων (προς τα κάτω). Τα "κεκτημένα" είναι αγκυλώσεις του παρελθόντος, το ιδανικό είναι να ενταχθούν όλοι στη "γενιά των 700 ευρώ". Το "διαίρει και βασίλευε" ήταν πάντα επιτυχημένη μέθοδος, σε συνδυασμό δε με τον "εθελοντισμό" φτιάχνει άκρως επιτυχημένο κοκτέϊλ. Η συλλογικότητα είναι στο απόσπασμα. Το μοντέλο που προωθεί έντεχνα και ύπουλα τον ατομισμό δημιουργεί γενίτσαρους της τάξης τους. Κακοπληρωμένους εργαζόμενους που αντί να αναζητούν τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους στη συλλογική προσπάθεια, την αναζητούν στη στοχοποίηση των υπολοίπων που έχουν απλώς καλύτερες συνθήκες - το αυτονόητο δηλαδή. Ίσως βέβαια έτσι η γενιά των 700 ευρώ καταφέρει να γίνει γενιά των 728 ευρώ.