Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2018

Ξεσκόνισμα

Δεν ξέρω πως μού 'ρθε ξαφνικά, μπας κι είναι που έπλενα χτες βράδυ κατσαρόλες και τηγάνια μέχρι τις μιάμιση; Άσε το σκούπισμα και το σφουγγάρισμα της κουζίνας, αν δε ρίξω ένα κάθε βράδυ δεν πάω για ύπνο. Γερνάω και παραξενεύω, δεν μπορώ την ακαταστασία, τις σκόνες και τους αραχνοϊστούς. Κι όταν μιλάμε για μπλογκ, είναι τόσο εύκολο, πατάς ένα "δημοσίευση" και φεύγει όλη η σκόνη μεμιάς.
Το μπλογκ, είπα.
Μα ποιος γράφει πια σε μπλογκ;
Μα ποιος διαβάζει πια μπλογκ;
Τη σκόνη, είπα.
Μα έχει κανένα νόημα να τη σαρώσεις; Θα διαλυθεί στον αέρα, θα κάνει κάποιους γρήγορους στροβιλισμούς αναστατωμένη κι έπειτα θα αιωρηθεί σε ηρεμία. Μπορεί πάλι να διασταυρωθεί με καμία ηλιαχτίδα, έτσι και μόνο για να γελάσει το μάτι σου που θα πλανηθεί στους χιλιάδες αιωρούμενους κόκκους, εστιάζοντας που και που στιγμιαία σε μικρά φωτεινά σημεία. Κι έπειτα η σκόνη, με υπομονή πολύ μεγαλύτερη από τη δική σου θα ενωθεί πάλι στην ίδια, άλλοτε ξεσκονισμένη επιφάνεια στην οποία ανήκει. Και θα πρέπει να ξεσκονίσεις απ' την αρχή, με το θράσος και την αλαζονεία αυτού που νομίζει ότι μπορεί να παρέμβει στη φυσική ροή.
Δε γαμιέται, που είναι το ξεσκονόπανο;

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χάρηκα που σε ξαναβλέπω ενεργό μετά από σχεδόν 2 χρόνια.

Τα blogs-μετά την μόδα-νομίζω πως έχουν μια σεμνότητα ίσως και νηφαλιότητα.
Και δεν είναι λίγο αυτό.

χ

faros είπε...

Απλά, συνεχίζουμε!

Προσπαθώντας για το καλύτερο !

μαχαιρης είπε...

Κι εγω χαιρομαι...Και το κειμενο πανεμορφο,φιλοσοφημενο και περιεκτικο..Να εισαι παντα καλα με υγεια...

ένας στρατολάτης είπε...

Να είμαστε όλοι καλά κύριοι.

ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ είπε...

Καλώς το φίλο στην -"παρωχημένη"- μα πάντα ενδιαφέρουσα μπλογκογειτονιά.