Μη δώτε το άνθιμον τοις γκεΐ *

* εκ του "μη δώτε το άγιον τοις κυσί" που χρησιμοποίησε ο σεβασμιότατος Άνθιμος.

Δεν είμαι βέβαιος αν η σεξουαλική ταυτότητα είναι λόγος για να είναι κανείς υπερήφανος. Μπορεί να είναι υπερήφανος για τις ιδέες του, ιδίως αν τις υπερασπίστηκε πληρώνοντας τιμήματα, για την έκβαση μιας κοπιώδους προσπάθειας, για τ'ότι έφαγε ένα ταψί γαλακτομπούρεκο και δεν λιγώθηκε, για τ' ότι έμεινε αμάραντος μετά από πολύωρες περιπτύξεις. Όλα αυτά είναι, τρόπον τινά, κατορθώματα που απαιτούν κόπο.
Μπορεί όμως να είναι υπερήφανος για τη μπύρα που προτιμά, για τα λουκούμια της πατρίδας του και για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις; Μπορεί, αρκεί να πληρώνει κάποιο τίμημα για τα παραπάνω. Αν, για παράδειγμα, η κατανάλωση της μπύρας "Μπλουμ" τιμωρείται με φάλαγγα κι εσύ αναλαμβάνεις αυτό το ρίσκο, έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι υπερήφανος. Ο συμμαθητής μου ο Κώστας που σακατεύτηκε στο εργαστήριο, δικαιούται να υπερηφανεύεται για τα λουκούμια του. Κι αν οι σεξουαλικές προτιμήσεις του τάδε διώκονται, μπορεί να είναι όσο περήφανος γουστάρει.

Υπάρχουν χώρες στις οποίες η ομοφυλοφιλία τιμωρείται σκληρά. Οι ομοφυλόφιλοι/ες της Νιγηρίας ίσως να είναι υπερήφανοι/ες που αναλαμβάνουν τα ρίσκα.
Ποιο είναι όμως το ρίσκο σε μια κοινωνία σαν την ελληνική;
Ένα ρίσκο είναι το να πάθουν αποπληξία ο μπαμπάς κι η μαμά. Είναι βέβαια πιθανόν οι ίδιοι να δημιούργησαν τις συνθήκες που διαμόρφωσαν τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο (θα πάμε ανυπερθέτως και στους παπάδες). Ένα άλλο ρίσκο, αν είσαι και λίγο εκδηλωτικός, είναι να εισπράξεις μερικά στραβοκοιτάγματα, ή και καμιά καρπαζιά. Το τρίτο και τελευταίο ρίσκο (που μπορώ να σκεφτώ) είναι να σε περιλούσει ο Άνθιμος με πατρικές νουθεσίες. Άλλα ρίσκα δεν μπορώ να σκεφτώ, νομίζω ότι η ομοφυλοφιλία έχει σε μεγάλο βαθμό απενοχοποιηθεί, με μεγάλη συμβολή σε αυτό του Hollywood και της sexandthecity τηλεμόδας. Στις ημέρες του πανηδονισμού ίσως να υπάρχουν απομεινάρια ομοφοβίας. Ελάχιστοι όμως ποτέ ευαισθητοποιήθηκαν για την βιαιότητα της "ασχημο"φοβίας.

Κάποια ρίσκα, τέλος πάντων, υπάρχουν. Φαίνεται έτσι ότι δικαιώνεται η ανάγκη ενός ομοφυλόφιλου να διατρανώσει το pride του. Ο Άνθιμος και οι λοιποί πανοσιολογιότατοι, απ' την πλευρά τους, μπορούν να είναι υπερήφανοι για κάτι; Ασφαλώς όχι, οι άγιοι πατέρες οφείλουν πρωτίστως να είναι ταπεινοί. Θα μπορούσε ίσως να είναι υπερήφανος για την ταπεινοφροσύνη του, αν είχε λίγη. Έλεγε ο Άγιος Αθανάσιος "Ισχυρόν φάρμακον δια τη σωτηρίαν είναι η ταπεινοφροσύνη. Ο σατανάς δεν κατέπεσεν από τους Ουρανούς εξ' αιτίας της πορνείας ή μοιχείας ή κλοπής, αλλά η υπερηφάνεια τον έριξεν εις τα κατώτερα μέρη της αβύσσου" (δε σε βλέπω καλά Άνθιμε).

Η κορυφαία σκηνή της ταινίας American Beauty. Ο Άνθιμος έτοιμος να λυγίσει μπροστά στον Λέστερ Μπέρναμ.

Τα Gay Pride μου θυμίζουν ολίγον από πατρινό καρναβάλι, επομένως τα βρίσκω μάλλον κακόγουστα. Γενικώς βρίσκω κακόγουστες τις υπαίθριες διαχύσεις (με κάποιες εξαιρέσεις!).

Ίσως γι' αυτό αγάπησα τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, όταν τον γνώρισα στο Μονόγραμμα, πολλά χρόνια πριν:



Διότι ο τσαλακωμένος Ντίνος Χριστιανόπουλος ξέρει πολύ καλύτερα από τους άνθιμους τι εστί ταπεινότητα (όσο και έπαρση!):

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

αλλά:

Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,
καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα,
τώρα που μού 'ρθαν όλα όπως τά 'θελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.