"Γύρνα κυρά μου πίσω στη θέση σου" (μέρος δεύτερον)

Το απόγευμα, οδηγώντας και ραδιοζαπάροντας, έπεσα σε εκπομπή αθλητικού ραδιοσταθμού. Κάποιος ακροατής καλούσε σε αφύπνιση από τον καναπέ και ξεσηκωμό με αφορμή την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, πράγμα που υποθέτω ότι δεν πολυσυνηθίζεται στους αθλητικούς ραδιοσταθμούς. Μέσα σ' άλλα πέταξε κι ένα ωραίο: "Στην Ελλάδα έχουμε μια κακή συνήθεια: την ανάθεση. Περιμένουμε από τους άλλους να ξεσηκωθούν κι εμείς θ' ακολουθήσουμε".

Μετά από αυτόν βγήκε κι ένας άλλος που συμφωνούσε με τον προλαλήσαντα, ένας παράλλος που συμφωνούσε κι αυτός με τον προπρολαλήσαντα κι άλλοι τρεις-τέσσερις συμφωνούντες, μέχρι να βγει ένας έκτος και να γαμήσει τη συζήτηση: "Με ακούτε; Θωμάς. Ολυμπιακός είμαι. Ρε παιδιά, η ομάδα έχει πρόβλημα στη φυσική κατάσταση, τι λέτε εσείς;". Κι εγώ, επειδή χέστηκα αν ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης, εγκατέλειψα τη ραδιοφωνική ουρά των ακροατών και συνέχισα το ραδιοσέρφινγκ.

Για να δούμε τα στατιστικά από τις ουρές της ημέρας. Το μεγαλύτερο μέρος του δείγματος παρατηρεί ότι "δεν πάει άλλο", πράγμα φυσικό με τις παρούσες συνθήκες. Ο ένας βέβαια λέει: "Δεν πάει άλλο και κανείς δεν τον ακούει τον Καρατζαφέρη", ο άλλος "Δεν πάει άλλο! Ε, ρε γερμανοί που μας χρειάζονται", ο τρίτος "Δεν πάει άλλο με την ανάθεση ευθυνών" κι ο τέταρτος "Δεν πάει άλλο με τη φυσική κατάσταση του θρύλου".

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες πως δεν πάει άλλο αλλά μια χαρά θα πάει κι άλλο. Διότι το να έχεις Άδωνη υπουργό υγείας και να τον θεωρεί ο προλετάριος (των 120 μεροκάματων τα τελευταία πέντε χρόνια) επιτυχημένο υπουργό, είναι ενδεικτικό του ότι ο λαός -κατά πλειοψηφία πάντα- όσο πεινά για ψωμί, τόσο παρηγοριέται με κλέφτες κι αστυνόμους.

Η ουρά του φαρμακείου είναι μια ενδεικτική μικρογραφία. Μεροκαματιάρηδες, άνεργοι και συνταξιούχοι, μικροαστοί που θά 'θέλαμε νά 'μαστε κανονικοί αστοί και να μη χρειάζεται να στηνόμαστε σε ουρές. Εύκολα κατηγορητήρια κατά δικαίων και αδίκων. Χιλιομασημένα στερεότυπα. Ουδεμία αμφισβήτηση ενός συστήματος που εμπορεύεται το δικαίωμα της υγείας με δελτίο. Καχυποψία κατά του φαρμακοποιού επειδή αυτός είναι ο ορατός. Ελάχιστο ενδιαφέρον για το δίκιο του διπλανού. Καμιά συναίσθηση της προσωπικής ευθύνης, ακόμα και στο να σεβαστεί κανείς την προτεραιότητα. Ανάθεση της ευθύνης για την τήρηση της σειράς στο φαρμακοποιό, στον παιδονόμο, ή, καλύτερα, στο μπάτσο.
Κι έπειτα θες ξεσηκωμούς από τον καναπέ. Ξέρεις τι καλά θα περνούσαμε στο φαρμακείο αν περνούσαμε το τρίωρο αραχτοί σε καναπέ;

Αλλά εγώ θα ρίξω το λίθο; Εγώ δεν έγραφα μέχρι πριν από δύο χρόνια κάτι μαλακίες τύπου "τα ψωμιά τους τελειώνουν"; Σάμπως δεν πίστευα ότι ο λαός θέλει ανατροπές;
Έτσι πια καταλαβαίνω όσους εναποθέτουν τις τελευταίες τους ελπίδες στην πτώση της κυβέρνησης και την άνοδο μιας κάποιας αριστερής. Ελπίδες βέβαια που είναι μισό κλικ λιγότερο τζούφιες από αυτές όσων αναμένουν εναγωνίως την ανάπτυξη (και είναι η πλειοψηφία). Η θέληση λίγη κι ο πόνος μεγάλος. Κι ασφαλώς πάντα φταίει κάποιος άλλος: ο φαρμακοποιός, ο διπλανός, ο γιατρός, η μέρκελ, οι σιωνιστές, οι αεροψεκαστές, ο Χατζηπετρής κι όποιος δεν ορκίζεται στο όραμα μιας "κυβέρνησης της Αριστεράς".
Α, κι ο γυμναστής του θρύλου.

Φτάνοντας στη δουλειά ανακάλυψα ότι το γειτονικό φαρμακείο ήταν ανοιχτό και άνευ ουράς.