Δεκαεννιά!

Το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ μόλις άνοιξε κι αυτό που περιμένουν να μάθουν οι πολλοί είναι το αν θα φύγει "επιτέλους" η Αλέκα.
Μέχρι χτες πουλούσαν οι διαφωνούντες και οι "δίκες της Μόσχας" που τους περιμένουν. Οι ανοιχτές διαδικασίες του προσυνεδριακού διαλόγου δώσαν τροφή στους σκηνοθέτες και τους ντεκορατέρ αλλά ανάγκασαν σε νηστεία τους σεναριογράφους. Αν ο προσυνεδριακός διεξαγόταν στη μούγκα, θα γινόταν της ακατάσχετης διάρροιας το γιογιό.
Κανείς δεν πάει χαμένος. Το αποδεικνύει η ιστορία γενεών και γενεών διαφωνούντων. Από το Νίκο Μπίστη μέχρι το Γιάννη Θεωνά, δύο ακραίες μεταξύ τους περιπτώσεις ως προς το ήθος, όλοι έκαναν τις επιλογές τους και βρήκαν το δρόμο τους.

Αυτό που έχει σημασία είναι η ρότα. Ο σοσιαλισμός δεν είναι υπόθεση της δευτέρας παρουσίας, ούτε όμως του ερχόμενου σαββατοκύριακου. Αρκεί να μην έχουν απομείνει στην αναζήτηση του δικού τους σοσιαλισμού οι "αριστερές της ευθύνης" και σκόρπια επαναστατικά "εγώ".
Αυτή τη ρότα οφείλει το κόμμα να τη διαφυλάξει, κι ας μην αρέσει παραέξω. Κι ας κουνάει το καράβι με αποτέλεσμα να μας πιάνει που και που καμιά ναυτία.
Τη "φιλολαϊκή διαχείριση" μπορούν να την αναλάβουν άλλοι, οι οποίοι έχουν εξειδίκευση σε αυτή.

Είσαι παιδί στα δεκαεννιά σου χρόνια, τραγουδά η Νατάσσα Παπαδοπούλου σε στίχους και μουσική Πάνου Τζαβέλα:


Το εικοστό συνέδριο θα είναι μάλλον ένα ακόμα συνέδριο σε συνθήκες καπιταλισμού.
Το εικοστό πρώτο όμως!