Μού' κανες τα τρία πέντε

Το κλίμα γενικού ξεπουλήματος δε σ'αγγίζει αν και όσο έχεις την τύχη να κάνεις μακροβούτια και πατητές, κάποτε όμως οι διακοπές -ακόμα και των τυχερών- τελειώνουν κι η τηλεόραση είναι στην ίδια θέση στο διαμέρισμα. Κάπου εκεί γύρω το τηλεκοντρόλ περιμένει χαδάκια στα κουμπιά του. Και τότε η επικαιρότητα ορμά με κρυστάλινη ψηφιακή διαύγεια.
"Το 184 άλλαξε". Ήταν το πρώτο πράγμα που έμαθα επιστρέφοντας στην τηλεοπτική πραγματικότητα. Δεν μού'χε περάσει απ' το νου πως ένας τριψήφιος αριθμός μπορεί να ξεπουληθεί μέχρι που πρωτοέσκασαν κάποτε μύτη οι πενταψήφιοι στη θέση των 131 και 141. Αν και αυτοί ήταν μάλλον αριθμοί "πολυτελείας". Το 141 το έπαιρνες για να ρυθμίσεις το σωσμένο από μπαταρία ξυπνητήρι που σ' άφησε να κοιμάσαι ως τις 10 ή για να ακούσεις τον επόμενο τόνο: τουτ. Αντί δε να καλέσεις το 131 μπορούσες να ξεφυλλίσεις τον κατάλογο με τις σελίδες που μύριζαν αυτή την ευχάριστη τηλεφωνοκαταλογίλα. Κι αν πάω ακόμα πιο πίσω στις οσμές και τις εποχές προ ευκολιών θα θυμηθώ την περίεργη αίσθηση και την οσμή των ηχομονωμένων τηλεφωνικών θαλάμων του ΟΤΕ απ' όπου κάποτε, σαββατόβραδα συνήθως, μιλούσαμε με τη γιαγιά και τον παππού. Πριν να μας βάλουν το τηλέφωνο βέβαια. Κι επειδή -ως συνηθίζει- η μύτη μου με τράβηξε εκτός θέματος, επανέρχομαι στο 184 του οποίου η αλλαγή είναι ενδεικτική της έννοιας της "αποκρατικοποίησης". Δίνω μια ζωτικής σημασίας υπηρεσία στους ιδιώτες με την πρόφαση της καλύτερης εξυπηρέτησης και της εξοικονόμησης. Το κόστος της υπηρεσίας μετακυλίεται (σαν χιονοστιβάδα στην πλαγιά) στον καταναλωτή (εν προκειμένω αυξάνει από 0,03€ σε 1€, κι άστο -μην αρχίσω τα καντήλια- αν παίρνεις από κινητό) ενώ το μισθοδοτικό κόστος των τηλεφωνητών των ιδιωτών είναι πλέον το μισό. Τα άλλα μισά καταλήγουν σε τσέπες μετόχων, πράγμα το οποίο είναι καθ' όλα θεμιτό και θεάρεστο. Αθέμιτο, γαμώ το ...(όχι δε θα βλαστημήσω) είναι να αμείβεται ανθρωπίνως ο εργαζόμενος.

Αυτό πάντως που μ'εντυπωσιάζει είναι που το κράτος εξακολουθεί να κινείται με ρυθμούς χελώνας. Γιατί την εποχή της πενταψηφιοποίησης παραμένουν τριψήφια και αναξιοποίητα το 100, το 166 και το 199; Πότε θα γίνουμε κράτος ρε πούστη μου; Γαμώ το πεντακάθαρο εθνικό μου γονιδίωμα. Εγώ πρέπει να τα σκέφτομαι όλα;

Ορίστε, έχω έτοιμη και τη διαφήμιση:
"Το 166 άλλαξε"
Και μετά τραγουδάκι (για την ερμηνεία του οποίου προτείνω τους αξιολύπητους που ρουθουνίζουν σε ρυθμό αερόμπικ το σχετικό 184 της βόδιαφον):
"Για εμετούς, διάρροιες, λουμπάγκο και ζαλάδα
μπουκάλια που σφηνώσανε σ' ευρύχωρο πρωκτόοοο
Καλέστε τους πιο γρήγορους σε όλη την Ελλάδα
Δεκάξι έξι στην αρχή και ογδονταοκτώωωω"

Ή πάλι:
"Το 100 άλλαξε"
Αυτή θά'ναι διαφήμιση με σενάριο. Ένας μασκοφορεμένος ληστής από πακιστανό πατέρα και αλβανίδα μάνα μπαίνει σ'ένα σπίτι για να ληστέψει. Αυτό προκύπτει αβίαστα από τον τεράστιο σάκκο που κρατά με το ένα του χέρι. Με το άλλο χέρι κρατά ένα φακό και με το παράλλο ένα μπιστόλι. Γεμίζει το σάκκο με βίντεο, τηλεοράσεις και πλεϊστέισον ενώ η κάμερα ζουμάρει στο χαιρέκακο χαμόγελό του και τα χρυσά δόντια που φύτεψε σε ρουμάνο οδοντίατρο. Μια διαφήμιση βέβαια δεν μπορεί να πετύχει αν δεν έχει τσόντα. Λίγο μπουτάκι, λίγο βυζάκι, τελοσπάντων. Ο διαρρήκτης λοιπόν ανοίγει μια πόρτα και βλέπει μια νεγκλιζέ νοικοκυρά στο κρεβάτι να τον κοιτά με έκπληξη και τρόμο. Αυτός πετά το σάκκο κι επιτίθεται χουφτώνοντάς την ευδιακρίτως, ενώ αυτή με τη σειρά της τσιρίζει με χάρη. Τότε η κάμερα με απότομο ζουμ εντός της παρακείμενης ντουλάπας ρίχνει ένα γκρο πλαν σε κοντόχοντρο φαλακρό κύριο (για ν' ανεβαίνει το ηθικό του άρρενος τηλεθεατή) ο οποίος λέει:
"Ναι 100-69 εκεί; Τρέξτε γρήγορα! Βιάζουν τη γυναίκα του γείτονα".

Μασημένη τροφή μιλάμε. Για το 199 το αφήνω για χόμγουορκ.
Άντε και καλή μας σχολική χρονιά.