Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ







Γράφει ο διαπρεπής μαρξιστής ιστορικός Ε.Hobsbawm στη συλλογή δοκιμίων "Επαναστάτες":"Το να γίνει κανείς επαναστάτης,θέλει κάμποση απελπισία αλλά επίσης και αρκετή ΕΛΠΙΔΑ"


Αυτό ίσως ερμηνεύει την σημερινή απραξία του λεηλατημένου λαού. Αν υπήρχε ελπίδα ενός ενιαίου ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΥ μετώπου της αριστεράς θα ήταν διαφορετικά.


Ας μείνουν λοιπόν με τα μαγαζάκια τους του 5-10%.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

http://e-globbing.blogspot.com/search?updated-max=2011-11-27T12:48:00%2B02:00&max-results=10

Ανώνυμος είπε...

ΑΝΩΝΥΜΕ
ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΦΤΗΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΙΠΟΤΑ?ΚΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΕΔΡΕΣ
ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΑΤΑΙΩΘΗΚΕ ΟΥΤΕ 1 ΜΕΤΡΟ ΤΑ 2 ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ.

stelth είπε...

οποιος θελει ριζικη αλλαγη παει στο μαγαζακι που εννοεις.Το λαθος το κανεις μια φορα,αν το επαναλαβεις τοτε ειναι μαλακια

gitsanas είπε...

Δίκιο έχει ο Hobsbawn...Η βολεμένη ελίτ γιατί να επαναστατήσει;;;
Όσο για το ενωμένο μέτωπο της αριστεράς...μία πονεμένη ιστορία!!!

ένας στρατολάτης είπε...

Ένας πολύ ευρύτερος διάλογος έγινε/γίνεται στου celin.
Η άποψή μου είναι κάπου στη μέση. Όσο θεωρώ αρνητική τη μανούρα με τον οπορτουνισμό άλλο τόσο θεωρώ κουτό το επιχείρημα για τη ματαίωση των μέτρων τα 2 τελευταία χρόνια.
Ενότητα δε γίνεται με τον Κουβέλη, ούτε στη βάση του καλλωπισμού του καπιταλισμού. Χρειάζεται όμως αυτοσυγκράτηση στην οπορτουνολογία. Δεν πείθομαι με τίποτα πως ο οπορτουνισμός είναι το πρόβλημα του κινήματος σήμερα. Για μένα η "ενότητα" είναι μεν κούφια υπόθεση, η συμπόρευση δε σε επιμέρους δράσεις είναι απαραίτητη.