Η Κοσμογονία και ο Νόμος της Κολλημένης Ζαριάς

Την έβδομη ημέρα ο Θεός αναπαύτηκε και καμάρωσε τη Δημιουργία του. Κι ήταν όντως κάτι να το θαυμάζει κανείς. Κατά το βράδυ κι ενώ ξεκουραζόταν στην βεράντα, πέρασε ο Βελζεβούλης για να τον συγχαρεί. Κάθισε απέναντί του και τον κέρασε τσιγάρο. Ο Θεός βέβαια ήταν αντικαπνιστής, δέχτηκε όμως με χαρά ένα φλυντζάνι διπλό εσπρέσσο που ταχυδακτυλουργικά του εμφάνισε ο Βελζεβούλης. Τόσο πολύ του άρεσε και τον στύλωσε μετά τον κόπο τόσων ημερών δουλειάς που είπε στον ομοτράπεζό του να διαλέξει κάτι, ότι αυτός ήθελε από όλη τη Δημιουργία. Ο Βελζεβούλης σκέφτηκε αρκετά, όσο να φτάσει η κάφτρα στα δάχτυλά του (φυσικά κάπνιζε άφιλτρο). Και δεν ζήτησε τίποτα άλλο παρά να περάσει στον λειτουργικό αλγόριθμο της Δημιουργίας ένα δικό του Νόμο. Κι ο Θεός το σκέφτηκε αρκετά, όσο να ξεραθεί στο φλυντζάνι η τελευταία σταγόνα. Τελικά το δέχτηκε. Κι από τότε μαζί με τις θεϊκές Αρχές Διατήρησης της Ορμής, του Φορτίου και της Ενέργειας, την Αρχή Αβεβαιότητας, το Νόμο της Αδράνειας και της Θερμοδυναμικής, όλη αυτή δηλαδή τη νομολογία που διασφαλίζει ότι ο Θεός ρίχνει ζάρια, εισήχθη ο Ειδικός Βελζεβούλιος Νόμος, αυτός δηλαδή που κολλά το ζάρι και κάθεται συνέχεια στο ίδιο νούμερο...