Ένα τραγούδι για την ειρήνη - Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη

Το ιστολόγιο "Μουσικά Προάστια" προσκαλεί στην επιλογή μιας φωτογραφίας κι ενός τραγουδιού που να εκφράζει τα συναισθήματα απ' τη σφαγή στη Γάζα. Οι εφημερίδες, τα περιοδικά και κάποια μπλογκ άλλης φιλοσοφίας δεν διστάζουν να αναδημοσιεύουν φωτογραφίες νεκρών παιδιών. Εγώ απ' όταν έγινα πατέρας δεν αντέχω ούτε να τις αντικρύσω. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα υποκρισίας ή αδιαφορίας ή εγωκεντρισμού, μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί. Θα επιλέξω την παραπάνω φωτογραφία γιατί συνδυάζει την απειλή, την προσφυγιά, την καταστροφή και το άδικο ενός ακόμα άθλιου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Πως πάντως να διαλέξεις ένα μόνο τραγούδι; Πως να συμπαρασταθείς; Η ηθική συμπαράσταση δεν γιατρεύει, ούτε τρώγεται. Η συμπαράσταση έχει νόημα αν είσαι ο γιατρός που πάει να ξενυχτήσει στο νοσοκομείο της Γάζας ή ο καπετάνιος που προσπαθεί να σπάσει τον θαλάσιο αποκλεισμό.

Απ' τους "Ελεύθερους πολιορκημένους" του Διονυσίου Σολωμού σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου (1977) και ερμηνεία Νίκου Ξυλούρη.

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.

Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει

στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει.

"Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω 'γώ στο χέρι;

Οπού συ μου 'γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει.

Και μια ειδική αφιέρωση στους φιλοπόλεμους Ισραηλινούς που τόσο εύκολα ξέχασαν τα δεινά τους και έγιναν χειρότεροι κι απ' τους βασανιστές των πατεράδων τους. Από την Καταχνιά του 1964, του Χρήστου Λεοντή, σε στίχους Κώστα Βίρβου:

Αδερφέ Ισραηλίτη

Το αστέρι που φοράς

Φως ανέσπερο θα ρίχνει

Στους βωμούς της λευτεριάς

Αδερφέ Ισραηλίτη

Το αστέρι που φοράς

Θα’ναι σάλπισμα ειρήνης

Που για εκείνη μαρτυράς

Αδερφέ Ισραηλίτη

Όσες πίκρες κι αν γευτείς

Δεν σε νίκησε κανένας

Τώρα εσύ είσαι νικητής

Αυτό κι αν είναι επίκαιρο!