Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Μετά από το τέλος του 4ου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τα ερωτήματα που με βασανίζουν είναι τα εξής:
1. Πως ξεφύτρωσαν ταυτόχρονα 3-4 πραγματικά ωραία τραγούδια στο 2ο φεστιβάλ;
2. Γιατί δεν μπορεί να βγει ούτε ένα αξιοπρεπές τραγουδάκι από τότε;
3. Θα γίνει και 5ο φεστιβάλ;

Τα τραγούδια του φετινού φεστιβάλ αποτελούν τρανταχτά επιχειρήματα στα χέρια όσων ισχυρίζονται ότι το ελληνικό τραγούδι βουλιάζει σε λιμνάζοντα νερά. Δεν είχαν μόνο άνευρες και αμήχανες μελωδίες αλλά, το χειρότερο, κοινότοπους έως σαχλούς στίχους.

Τέλος, καταγγέλω τον στιχουργό του τραγουδιού "Ο επιζήσας" για λογοκλοπή. Ο στίχος του "Η επόμενη μέρα ήταν νύχτα κι όχι μέρα" είναι ασφαλώς κλεμμένο από ατάκα της κόρης μου όταν ήταν 2,5 ετών: "Μπαμπά θα πάμε στον παιδόποτο αύριο τη μέρα που θά' ναι νύχτα;".

12 σχόλια:

museum είπε...

Έχω παρακολουθήσει και το φεστιβάλ του 2006 και μου άρεσαν κάποια τραγούδια. Δεν ξέρω αν εννοείς αυτό για το δεύτερο φεστιβάλ. Πιστεύω δεν αντανακλούν το ελληνικό τραγούδι τέτοια πανηγυράκια, υπάρχουν και αλλού σπουδαίες δουλειές, σε σύνθεση και εκτέλεση.

ένας στρατολάτης είπε...

Ναι, ασφαλώς το φεστιβάλ του 2006 εννοώ. Το τραγούδι του πρώτου βραβείου, "Της Άρνης το νερό" ήταν υπέροχο. Αλλά μου άρεσε και το χιπ-χοπ "Πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος", το ποπ "Τι ζητάς", ακόμα και τα ανάλαφρα "Άρωμα" και "Το σωστό είναι λάθος". Τα φεστιβάλ του 2007 και 2008 είναι ανεκδιήγητα...

A.F.Marx είπε...

Ακόμα το 4ο φεστιβάλ μετράμε;
Πώς είχα την εντύπωση ότι το φεστιβάλ σαραντάριζε πια;
Χαρακτηριστική περίπτωση θεσμού που έχασε την αίγλη του και την σημασία του με την πάροδο του χρόνου.
Αλλά πάλι, δεν πρέπει να το υποτιμάμε . Για μερικούς νέους δημιουργούς, που δεν θέλουν να εμπλακούν σε χαζοριάλιτι τύπου fame story, τέτοιες εκδηλώσεις είναι η μοναδική τους ευκαιρία για προβολή

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Να πω κι εγώ τη γνώμη μου; Νομίζω ότι οι ποιότητα των τραγουδιών που συμμετέχουν σε αυτό το φεστιβάλ δεν μπορεί να συνδεθεί σε καμία περίπτωση με την γενικότερη ποιότητα των τραγουδιών που γράφονται από νέους δημιουργούς στη χώρα μας. Δεν είναι απαραίτητα αντιπροσωπευτικό το δείγμα. Νομίζω ότι από τη στιγμή που έγινε αντιληπτό από τις πρώτες διοργανώσεις ότι πρόκειται για ένα απλό τηλεοπτικό γεγονός και ότι οι διακριθέντες δεν υποστηρίζονται στη συνέχεια από την ΕΡΤ (σε θέματα προβολής κλπ.) είναι πολλοί αυτοί που δεν μπαίνουν στον κόπο να συμμετέχουν.
Διαφωνώ και στο ότι αποτελεί "μοναδική ευκαιρία για προβολή". Με το ίντερνετ υπάρχουν πλέον απεριόριστες δυνατότητες για κάποιον που θέλει να παρουσιάσει τη δουλειά του. Από εκεί άλλωστε ξεπηδάνε συνεχώς νέοι καλλιτέχνες όπως η Monika.

ένας στρατολάτης είπε...

Ναι, ασφαλώς είναι μια ευκαιρία για προβολή, εντυπωσιάζομαι όμως από την φτώχεια σε ταλέντο των περσινών και φετινών διαγωνιζόμενων.
Μιχάλη Τσαντίλα, δεν θεωρώ το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι ως εξ ορισμού άθλιο. Στίχους της προκοπής όμως δεν έχω δει. Συνήθως τα ίδια χιλιοειπωμένα στιχάκια, κενά λόγια συνοδευόμενα από στόμφο που γελοιοποιεί τους άτυχους τραγουδιστές. Κι όσο για το φεστιβάλ, ναι, τηλεοπτικό πανηγυράκι είναι, αν όμως δεν αξιοποιήσει το βήμα του ο νέος δημιουργός που αλλού θα βρει τέτοιας κλίμακας προβολή; Το ίντερνετ είναι αχανές, η τηλεόραση όχι.

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Δεν ξέρω κατά πόσο ενδιαφέρει έναν πραγματικό καλλιτέχνη μια μεγάλης κλίμακας προβολή. Άλλωστε τα σπουδαία πράγματα δεν είναι συνήθως για τους πολλούς.

ένας στρατολάτης είπε...

Μιχάλη ακόμα και οι πραγματικοί καλλιτέχνες πρέπει κάπως να ζήσουν. Αλλά, απ' την άλλη, οι μέγιστοι των καλλιτεχνών γεννήθηκαν μές στα πούπουλα, οπότε μπορεί να έχεις δίκιο.
Την άποψή σου - που κάπου πήρε το μάτι μου στο μπλογκ σου - ότι κακώς αποδίδεται στον στίχο η μεγαλύτερη βαρύτητα, δεν τη συμμερίζομαι καθόλου.

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Θα ήθελες να ανέπτυσες λίγο το σκεπτικό σου; Έτσι, για χάρη της συζήτησης.

ένας στρατολάτης είπε...

Το τραγούδι παντρεύει δυο τέχνες, χωρίς η μία να ανταγωνίζεται την άλλη. Κι ως μέσο έκφρασης των ανθρωπίνων αναγκών, απλό και αυθόρμητο, υπήρξε από τα πρώτα θεμέλια του ανθρώπινου πολιτισμού. Μεσα από τις σύγχρονες μουσικές και τους στίχους ξεπηδούν ακόμα προαιώνιες, αρχετυπικές εμπνεύσεις που κάνουν τους λαούς να μοιάζουν, ζυμωμένες με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τους κάνουν να διαφέρουν. Ότι είναι τέχνη όμως πηγάζει εξ' ορισμού από μια ανάγκη, ένα πάθος. Κι έχει για όχημα το ταλέντο. Το τραγούδι έχει δύναμη γιατί συμπυκνώνει σ' ένα σύντομο χρονικό διάστημα, σ' ένα ρεφρέν ακόμα περισσότερο, ένα μήνυμα που με το μέτρο και το ρυθμό μπορεί να δημιουργήσει πανίσχυρη ένωση. Κι ανάλογα με την ποιότητα όλων των υλικών μπορεί να βγει ένα ανθεκτικό προϊόν ή κάτι που ξεθυμαίνει στη στιγμή. Έχω πάντως την αίσθηση πως ο έλληνας δεν μπορεί να δημιουργήσει χαρούμενα τραγούδια. Είναι κάτι σαν αυτό που βάζει ένας Αυστριακός, ο Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, στο στόμα ενός Τσέχου: "Ο λαός μας δεν έχει χαρούμενες μελωδίες. Τα πιο αγαπημένα του τραγούδια σε κάνουν σχεδόν να κλαις". Κι ο έλληνας για να βγάλει ένα τραγούδι με ψυχή πρέπει αυτό να κουβαλά κομμάτι απ' την ιστορία του τόπου. Δεν αναφέρομαι φυσικά στην κενή νοήματος και περιεχομένου "επιστροφή στις ρίζες και τις παραδόσεις". Ούτε βέβαια σε καμιά "εθνική" περιχαράκωση. Το τραγούδι εκλαΐκευσε το έργο πολλών μεγάλων ποιητών σε εποχές που βοήθησαν να ανέβει ψηλά. Σήμερα αρκεί να μην γινόμαστε γελοίοι.

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Καλά όλα αυτά αλλά δεν ξέρω πόσο αφορούν την διαφωνία σου με την άποψη ότι δεν πρέπει να αποδίδεται περισσότερη βαρύτητα στο στίχο. Όπως λες κι εσύ, το τραγούδι είναι πάντρεμα μουσικής και λόγου. Η άποψή μου είναι ότι, για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, πρέπει η βαρύτητα να είναι μοιρασμένη και στους δύο τομείς. Απλώς νομίζω ότι, επειδή στην Ελλάδα η μουσική παιδεία είναι ανύπαρκτη, το μεγαλύτερο ποσοστό των ακροατών δεν μπορεί να "αξιολογήσει" το μουσικό μέρος με αποτέλεσμα να στέκεται περισσότερο στους στίχους.

ένας στρατολάτης είπε...

Δεν είμαι μουσικός ή μουσικολόγος, έχω όμως μια μικρή διαφωνία ως προς την μουσική "αξιολόγηση". Ο λαός πάσχει γενικώς από παιδεία, απόδειξη είναι ο πτυχιούχος όχλος που τα σπάει στα μπουζουξίδικα. Έχω όμως τη βεβαιότητα ότι στη συλλογική συνείδηση υπάρχει εγχάραχτο το μουσικό αισθητήριο. Ακόμα κι ένα σκυλί που αλυχτά ένα σκυλοπόπ μπορεί να ηλεκτριστεί στο άκουσμα ενός πολυφωνικού της Ηπείρου.
Πάντως - ίσως να έχω άδικο - ο λόγος ως μορφή έκφρασης που συμπυκνώνει κάθε τι ανθρώπινο διέπεται από αρχές αυστηρότερες αυτών της μουσικής, η άγνοια των κανόνων του, ιδίως στην απόπειρα δημιουργίας τέχνης είναι ασυγχώρητη. Ίσως η μουσική είναι πιο "φιλάνθρωπη".

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Χρησιμοποίησα τη λέξη "αξιολόγηση" σε εισαγωγικά γιατί δεν εννοούσα ακριβώς αυτό. Η μουσική, όπως και οι λέξεις, είναι κι αυτή ένα "κείμενο", μία γλώσσα, την οποία αν κάποιος δεν γνωρίζει, δεν μπορεί εύκολα να "καταλάβει". Τέλος πάντων. Για το θέμα αυτό μπορούμε να συζητάμε επ' άπειρον και ο τρόπος αυτός (μέσω γραπτών σχολίων) δε βοηθάει δυστυχώς...