Πριν από μια εβδομάδα, μπήκα σε ένα κατάστημα γνωστής αλυσίδας καφεκοπτείων για να αγοράσω μια μικροποσότητα ξανθού καφέ. Ο επιθετικός προσδιορισμός «τούρκικος» που χρησιμοποίησα ενόχλησε την πωλήτρια που έσπευσε να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια του θιγμένου προϊόντος.«Ελληνικός λέγεται», με έβαλε στη θέση μου.
«Κι αν θέλετε να μάθετε, η προέλευσή του είναι από το Βυζάντιο», συμπλήρωσε ρίχνοντάς με στο καναβάτσο με ευθύβολο δεξί ντιρέκτ.
Έφυγα από το καφεκοπτείο συντετριμμένος. Πρώτα απ’ όλα είχα αναγκαστεί να αγοράσω ξανθό καφέ τη στιγμή που εγώ τον πίνω καβουρδισμένο μέχρι καρβουνιάσματος – επιπρόσθετα ήταν και για την πεθερά μου. Από την άλλη ήμουν ένας εθνικός μειοδότης, ένας αρνητής της ελληνικότητας του καφέ και των λοιπών αυτοφυών εθνικών αξιών.
Το 1974 το marketing είχε ήδη ανακαλυφτεί. Η εταιρεία “Bravo”, λίγο μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο εκμεταλλεύτηκε επικοινωνιακά τα αντιτουρκικά αισθήματα της εποχής λανσάροντας το μότο «Εμείς τον λέμε Ελληνικό». Η τακτική πέτυχε και η πατρότητα αναληξιαρχήθηκε. Φαίνεται ότι αν την εισβολή στην Κύπρο την είχαν κάνει οι Σκωτσέζοι, τα ουΐσκια θα τα βαφτίζαμε ελληνικά και θα βρίσκαμε τις ρίζες της πρώτης τους απόσταξης στα κατώγια της Βεργίνας. Από την άλλη πάλι, κάτι δεν πάει καλά, υπάρχουν παραδείγματα που τεκμηριώνουν το αντίθετο για τα χούγια μας. Συνηθίζουμε να αποδίδουμε στους Οθωμανούς μια συγκεκριμένη σεξουαλική πρακτική, ενώ αυτή απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από το Κοράνι. Τελικά ότι μας αρέσει το κρατάμε κι ότι – παριστάνουμε πως – δεν μας αρέσει το φορτώνουμε στους οχτρούς.
Ο Ηλίας Πετρόπουλος είναι ένας αμφιλεγόμενος συγγραφέας, κυρίως λόγω του γλαφυρού – έως προκλητικού συχνά – λόγου του. Το βιβλίο του «Ο τούρκικος καφές εν Ελλάδι» δεν είναι καθόλου αμφιλεγόμενο. Είναι μια απολαυστική επιτομή της ιστορίας του δημοφιλέστερου - τότε – καφέ.
Ο Αζίζ Νεσίν ήταν ένας Τούρκος πεζογράφος που έγινε γνωστός κυρίως για τα διηγήματα και τις νουβέλες του. «Ο καφές και η δημοκρατία» είναι ένα υπέροχο διήγημα. Εμένα προσωπικά με βοήθησε νωρίς να αποδαιμονοποιήσω τον γείτονα. Ακολούθησε βέβαια πλήθος έργων του ίδιου αλλά και πολλών άλλων τούρκων λογοτεχνών.
Ο καφές είναι μια υπέροχη συνήθεια και θα επανέλθω. Ένα ωραίο μπλογκ που βρήκα με εύρος για τον καφέ, είναι αυτό.
3 σχόλια:
το ηξερες φιλε στρατολατη οτι στη Βοσνια τον λενε Βοσνιακο,καισ τη Σερβία σερβικό;!στη Βοσνία μάλιστα στο σερβίρουν και με το παραδοσιακό λουκουμάκι που λέγεται ραχατ λουκουμ, δηλαδή ραχάτι, δηλαδή τωρα αράζουμε!Πόσο ίδιοι είμαστε τελικά!και πόσο μαρέσει!
Και στην Αλβανία αλβανικό.
Αυτό το "και πόσο μ'αρέσει" με εκφράζει απόλυτα.
Αυτό που δεν μ'αρέσει καθόλου είναι η γελοία μισαλλοδοξία πολλών.
Ώρα είναι ν' αρχίσουνε τα συλλαλητήρια για τον καφέ. Και ποιός ακούει το ¨Ανθιμο να ξεσπαθώνει για τους λερούς Βαλκάνιους που μας κλέβουν τα εθνικά σύμβολα.
Δημοσίευση σχολίου