Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο ήρωας του πιο ενδιαφέροντος πολιτικού ψυχοδράματος των τελευταίων χρόνων. Προσπάθησε αλλά δεν κατόρθωσε να ελέγξει την άγρια αγέλη των πράσινων στελεχών του τηλεβουλίου κι αυτοί δεν του συγχώρεσαν την έλλειψη πυγμής. Ξαναμμένοι από την ασύμμετρη προβολή τους, πολλοί από αυτούς βρήκαν στην -μικρής εμβέλειας- εκλογική ήττα την αφορμή να βγάλουν στη φόρα τη σεχταριστική δομή του ΠΑΣΟΚ, όπου ποικίλων αποχρώσεων στελέχη στελεχώνουν αμφιβόλου ιδεολογικής υπόστασης ομάδες, με μόνο ίσως κριτήριο την βελτίωση της αναγνωρισιμότητας της φάτσας τους. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι η παρθένα κόρη που έκθαμβη πρωτοβλέπει μια τσουτσού. Διετέλεσε υπουργός σε αρκετά πόστα και γνωρίζει καλά τους όρους του εσωκομματικού παιχνιδιού. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι, ούτε ποτέ ήταν σοσιαλιστικό κόμμα. Από ιδρύσεώς του φόρεσε τον αριστερό μανδύα και επένδυσε στον χαρισματικό δημαγωγικό λόγο του Ανδρέα Παπανδρέου και την πατροπαράδοτη πελατειακή τακτική. Ο Γ.Π. επιχείρησε προκλητικά να τεκμηριώσει μια επιχειρηματολογία παρθενογέννησης του νέου ΠΑΣΟΚ, δεν τα κατάφερε όμως αρκετά καλά. Προχτές, σε μια απελπισμένη προσπάθεια και μέσα σε ένα κλίμα πλήρους απαξίωσής του από τα ΜΜΕ, προσπάθησε να διεκδικήσει το αυτονόητο, την καθοδήγηση της κοινοβουλευτικής ομάδας του, όσο ακόμα ηγείται αυτής. Απέτυχε. Ο Κ.Μητσοτάκης χαρακτήρισε την προσπάθειά του καραγκιοζιλίκι.
Εν' τέλει, απ' την πίτα που δεν τρώς, τι σε μέλλει κι αν καεί; Γιατί λοιπόν βάζω αυτό το post; Το βάζω γιατί η δικαιολογία του Γ.Π. για την λήψη εμπιστοσύνης από την Κ.Ο. του, ήταν ότι τίθεται ζήτημα ηθικής τάξης. Εν τέλει ο Γ.Π. στην πολιτική του πορεία με έχει πείσει μόνο για ένα πράγμα: ότι είναι πιστός στο σύστημα αξιών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου